Agustín Benelli
«Fue, es, uno de mis amigos más queridos, todos lo queríamos entonces porque ya sabía volar antes que los demás levantáramos dos pies del suelo del realismo. Su poesía es la conciencia de algo de lo que no podemos tener conciencia de ninguna otra manera, la tensión entre los grandes deseos del espíritu y las semejanzas de lo desconocido. Un poeta, un amigo inolvidable», Juan Carlos Mestre.
No negaré lo inútil de la tarea
Sucedió en enero de 2014
en esos días yo corría por amor contra el viento
temiendo que el aire se lo llevaría todo.
Como aquel aborrecible vapor oscuro
que al despuntar el alba del día 20
se llevó a mi madre.
Como una piedra
24 horas caían desde el infinito
y se zambullían en una agrietada luz.
Incluso el ojo aparentaba ser una piedrecita
que iba por ese río oscurísimo
de un instante a otro instante.
Oh madre mía
qué doloroso es volver a ser un niño
y no abrazarte nunca más en este mundo.
Qué le diré a Paul?
que sólo fue una coincidencia
que te hayas ido cuando meditaba
en sus palabras sobre la muerte.
O acaso alguien en el cosmos
quiso unir esos versos contigo
para siempre?
Flashback y tu silencio
la conversación con el poeta Paul Nilsson
que no escucharás madre mía.
Ya no podrás ser la auditora número uno
de mi programa radiofónico.
Y qué será de la gatita regalona
que te busca en tu sillón favorito
o recorre tu casa maullando
cuesta abajo?
Y yo me protegía en el reverso de la noche
en busca de la inasible luz.
Entonces me dije
no negaré lo inútil de la tarea
derramaré sin pudor mis lágrimas.
Como un tsunami
se expandirá mi tristeza
por todas las habitaciones.
Semejante a una llama mi llanto
quemará mi rostro
y mi cuerpo con él.
Δεν θ’ αρνηθώ το ανώφελο της προσπάθειας
Συνέβη τον Ιανουάριο του 2014
εκείνες τις μέρες έτρεχα από έρωτα κόντρα στον άνεμο
με τον φόβοπως ο αέρας θα τα ’παιρνε όλα.
Όπως ηαπαίσιαεκείνηκαταχνιά
που ξεμυτίζοντας η αυγή της 20ής
πήρε τη μητέρα μου.
Σαν πέτρα
24 ώρες έπεσαν από το άπειρο
κι έκαναν βουτιά σ’ ένα φως ραγισμένο.
Ακόμα και το μάτι καμωνόταν πως ήτανπετραδάκι
που κατέβαινε από το ερεβώδες εκείνο ποτάμι
από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ω, μητέρα μου,
τι οδυνηρό που είναι να ξαναγίνομαι παιδί
και να μην μπορώ να σ’ αγκαλιάσω ποτέ ξανά σ’ αυτόν τον κόσμο.
Τι θα πω στον Πωλ;
Πως ήταν απλώς μια σύμπτωση
το ότι έφυγες όταν σκεφτόμουν
τα λόγια του περί θανάτου.
Ή μήπως κάποιος μέσα στο σύμπαν
θέλησε να ενωθούν οι στίχοιαυτοί μ’ εσένα
για πάντα;
Flashbackκι η σιωπή σου
η συζήτηση με τον ποιητή Πωλ Νίλσον
που δεν θα την ακούσεις,μητέρα μου.
Πια δεν θα μπορείς να είσαι η νούμερο ένα ακροάτρια
τη ραδιοφωνικής μου εκπομπής.
Και τι θ’ απογίνει η χαδιάρικη γατούλα
που σε αναζητά στην αγαπημένη σου πολυθρόνα
ή τρέχεισ’ όλο σου το σπίτι νιαουρίζοντας
και παίρνοντας την κάτω βόλτα;
Κι εγώ προστατευόμουν στην πίσωπλευρά της νύχτας
σε αναζήτηση του άπιαστου φωτός.
Τότε είπα μέσα μου
δεν θ’ αρνηθώ το ανώφελοτης προσπάθειας
θα χύσω τα δάκρυά μου ασύστολα.
Σαν ένα τσουνάμι
η θλίψη μου θα επεκταθεί
σε όλα τα δωμάτια.
Ίδιο με φλόγα το κλάμα μου
θα μου κάψει το πρόσωπο
και το σώμα μου μαζί.
En los rincones más absurdos de la mañana
A pesar de la crueldad
comprendo que debajo de las membranas
húmedas del aire
la hierba no ha dejado de crecer
y el oído del Padre
nunca ha dejado de escuchar.
Percibo en la vía láctea
brillar pequeñas y grandes luciérnagas
las que jamás conoció Charles Darwin
en sus conjeturas
sobre la evolución de las especies.
Un resplandor en espiral
acrecentando el sentido de millones de galaxias.
En tanto en otra historia
el Apolo 11 y su viaje a la luna
fue un gran salto a la nada.
Por eso
bajo la lluvia temprana y tardía
conservo epístolas y profecías contra la muerte
sosteniendo con el tic tac de los relojes
el porvenir de mi corazón
desechando la blasfemia de los incrédulos
en las madrigueras de la ciudad.
Donde la luz es asolada por negros cuchillos
y hay expresiones de amargura
oscilando a la orilla del acantilado
junto a las turbulentas aguas del espejo-tiempo.
Donde arrecian los vientos de la soberbia
y los hijos olvidan a sus padres
en los rincones más absurdos
de la mañana.
Donde la lengua de Caín
aún deja caer su saliva
sobre el arco de la mano
los dedos y su máquina de negación.
Στις πιο παράλογες γωνιές του πρωινού
Παρά τη σκληρότητα
καταλαβαίνω πως κάτω από τις υγρές
μεμβράνες του αέρα
η χλόη δεν έπαψε να μεγαλώνει
και το αυτί του Πατέρα
δεν έπαψε ποτέ ν’ ακούει.
Αντιλαμβάνομαιστον γαλαξία
να λάμπουν μικρές και μεγάλες νυχτερίδες
αυτές που ποτέ δεν γνώρισε ο Κάρολος Δαρβίνος
στις εικασίες του
για την εξέλιξη των ειδών.
Μια σπειροειδής λάμψη
αυξάνοντας το νόημα εκατομμυρίων γαλαξιών.
Εν τω μεταξύ, σε μια άλλη ιστορία
το Απόλλων 11 και το ταξίδι του στο φεγγάρι
ήταν ένα μεγάλο άλμα στο τίποτα.
Γι’ αυτό
στην πρώιμη και όψιμη βροχή
φυλάω επιστολές και προφητείες κατά του θανάτου
στηρίζοντας με το τικ-τακ των ρολογιών
το μέλλον της καρδιάς μου
απορρίπτοντας τη βλασφημία των άπιστων
στις τρώγλες της πόλης.
Εκεί όπου το φως λεηλατείται από μαύρα μαχαίρια
και υπάρχουν εκφράσεις πικρίας
πουταλαντεύονται στην όχθη του γκρεμού
δίπλα στα ταραγμένα νερά του καθρέφτη-χρόνου.
Εκεί όπου υψώνονται οι άνεμοι της υπεροψίας
και τα παιδιά ξεχνάνε τους γονείς τους
στις πιο παράλογες γωνιές
του πρωινού.
Εκεί όπου η γλώσσα του Κάιν
ρίχνει ακόμα το σάλιο της
πάνω στο τόξο του χεριού
τα δάχτυλα κι η μηχανή άρνησής τους.
Antes de que te mueras
Fue inevitable recordar
el mar florido y la mariposa nocturna.
Algo me hacía sonreír
y el relato reveló lo que había en el subtexto
lo que la lengua de Shakespeare no había dicho
lo que guardé por tanto tiempo.
Entonces el relato se desnudó y acometió
como nunca había acometido.
Antes de que te mueras
declaró en abierta rebeldía
cuando el mundo
parece impulsar
hacia la superficie la vieja teoría de Darwin
junto con la sentencia de Nietzsche
«Dios ha muerto»
Un reloj interminable
y el flashback
continúa repitiendo su pulso
mientras la oscuridad
no quiere soltar la mísera alfalfa
los dedos y su máquina de negación.
El caudal
continúa sobrevolando la habitación
y ella es el sabor
que sazona la tarde.
La pregunta
la mirada
la espalda
los glúteos
el libro sobre la mesa.
Como un péndulo
voy y vengo por la elipse del deseo
acometo como nunca había imaginado
rozo los átomos de la sangre
lo deseado se expande en la fricción del oxígeno
los gemidos
vuelan
vuelan
en las aguas del tiempo.
Πριν να πεθάνεις
Ήταν αναπόφευκτο να θυμηθώ
την ανθισμένη θάλασσα και την πεταλούδα της νύχτας.
Κάτι μ’ έκανε να χαμογελάσω
και το διήγημα αποκάλυψε αυτό που υπήρχε κάτω από το κείμενο
αυτό που η γλώσσα του Σαίξπηρ δεν είπε
αυτό που φύλαξα τόσον καιρό.
Τότε το διήγημα ξεγυμνώθηκε και όρμησε
όπως ποτέ δεν είχεορμήσει.
Πριν να πεθάνεις
δήλωσε εξεγερμένο ανοιχτά
καθώς ο κόσμος
φαίνεται να ωθεί
προς την επιφάνεια την παλιά θεωρία του Δαρβίνου
μαζί με την ετυμηγορία του Νίτσε
«Ο Θεός πέθανε».
Ένα ατέλειωτο ρολόι
και το flashback
συνεχίζει να επαναλαμβάνει τον σφυγμό του
ενόσω το σκοτάδι
δεν θέλει να ελευθερώσειτο ταπεινό αλφάλφα
τα δάχτυλα κι η μηχανή άρνησής τους.
Ο ρους
συνεχίζει να ίπταταιστο δωμάτιο
κι εκείνη είναι η γεύση
που νοστιμίζει το απόγευμα.
Η ερώτηση
το βλέμμα
η πλάτη
οι γλουτοί
το βιβλίο πάνω στο τραπέζι.
Σαν εκκρεμές
πάω κι έρχομαιστην ελλειπτική τροχιά της επιθυμίας
ορμάω όπως ποτέ δεν φανταζόμουν
αγγίζω τα άτομα του αίματος
το επιθυμητό εξαπλώνεταιστου οξυγόνου την τριβή
τα βογκητά
πετούν
πετάνε
στα νερά του χρόνου.
Aniquilando lo verde del jardín
Oh paloma
silueta de un espejismo
el cuerpo de una sequía en vuelo
o la imagen de una bestia
en el despacho oval de la Black House
con su maletín de relojes y petardos
capaz de hacer reventar
la biosfera del planeta.
En Europa
la imagen misma de la bestia
con astucia milenaria refresca sus dogmas a la orilla del altar
invocando aguaceros y tormentas
para inclinar la voluntad de líderes
y muchedumbres
acrecentando el desprecio
hacia el cordero
y su blanca lana.
En tanto tú y yo tal vez
nos dejamos caer
en los refugios de la carne
rechinando sin afecto sobre otros cuerpos
en un océano plagado de sirenas televisivas
con mercaderes que incitan a participar
en los juegos pornográficos
de vender y comprar.
Mientras en la superficie
de este cuarzo temporal
langostas y toda clase de alimañas
van aniquilando lo verde del jardín.
Ακυρώνοντας το πράσινο του κήπου
Ω περιστέρι
σιλουέτα ενός αντικατοπτρισμού
το σώμα μιαςξηρασίας εν πτήση
ή η εικόνα ενός θηρίου
στο οβάλ γραφείο του BlackHouse
με τον χαρτοφύλακά τουμερολόγια και κροτίδες
ικανός να ανατινάξει
τη βιόσφαιρα του πλανήτη.
Στην Ευρώπη
η ίδια εικόνα του θηρίου
με πονηριά χιλιετιών ανανεώνει τα δόγματά του στην άκρη του βωμού επικαλούμενος μπόρες και καταιγίδες
για να λυγίσει τη θέληση ηγετών
και πλήθους
αυξάνοντας την περιφρόνηση
προς το αρνί
και το λευκό μαλλί του.
Εν τω μεταξύ εσύ κι εγώ ίσως
αφεθούμε να πέσουμε
στα καταφύγια της σάρκας
τσιρίζοντας χωρίς στοργή πάνω σε άλλα σώματα
σ’ έναν ωκεανό γεμάτο τηλεοπτικές σειρήνες
με εμπόρους που παρακινούν να συμμετάσχει κανείς
στα πορνογραφικά παιχνίδια
της αγοραπωλησίας.
Ενώ στην επιφάνεια
του προσωρινού αυτού χαλαζία
ακρίδες και κάθε είδους ζωύφια
θ’ ακυρώνουν το πράσινο του κήπου.
El fuego no consume la puerta insomne
No eres loba tú eres árbol
y abres la mirada en tu vuelo vegetal
hilas el nuevo follaje
el verde balbuceo
a la hora de las bestias.
En el ritual de tu boca
muerdes el frío
translúcido hielo montés
pedrusco en el azul
golpe en los lomos del tiempo.
Dicen que el canto alivia el dolor
y el fuego no consume la puerta insomne
tan sólo inclina la coraza
del bárbaro peso de la carne.
Así desordena mi corazón
el cuerpo carbonizado del bosque
el penoso subir del humo
la faz agonizante del humedal
a la intemperie.
Extiende la mano
preguntemos al Padre con la garganta a cielo abierto
el porqué del error bajo la bóveda celeste
temblorosa de aves ahuesadas
en el viento.
Abrazo tu silueta en el teatro de sombras
y tomo contigo las cartas de la utopía
porque la rabia y el enojo nunca hace renacer
lo que evapora la codicia.
Detengamos con el filo de la sangre
la vergüenza del drama
el alto sol encapotado
en falsas monedas de oro.
Al transcurrir los años
jamás advertimos que los lobos
éramos nosotros mismos
la bestia bajo la fronda del bosque
la lengua dejando caer su saliva.
Caín en el tedio de la tarde
sus dedos y su máquina de negación.
Η φωτιά δεν κατατρώει την άυπνη πόρτα
Δεν είσαι λύκαινα είσαι δέντρο
κι ανοίγεις το βλέμμα στη φυτική σου πτήση
γνέθεις το νέο φύλλωμα
το πράσινο τραύλισμα
κατά τηνώρα των ζώων.
Στο τελετουργικό του στόματός σου
δαγκώνεις το κρύο
βουνίσιος πάγος ημιδιαφανής
βράχοςστο γαλάζιο
χτύπημα στην πλάτη του χρόνου.
Λένε πως το τραγούδι ανακουφίζει από τον πόνο
κι ότι η φωτιά δεν κατατρώει την άυπνη πόρτα
απλώςκάνει να γέρνει η πανοπλία
του βάρβαρου βάρους της σάρκας.
Έτσι αποδιοργανώνει η καρδιά μου
το απανθρακωμένο σώμα του δάσους
τη βασανιστική άνοδο του καπνού
την ετοιμοθάνατηόψη του υγροβιότοπου
στο ύπαιθρο.
Άπλωσε το χέρι
ας ρωτήσουμε τον Πατέρα με τον λαιμό στον ανοιχτό ουρανό
το γιατί του σφάλματος κάτω απ’ τον ουράνιο θόλο
που τρέμει από πουλιά κοκκαλωμένα
στον άνεμο.
Αγκαλιάζω τη σιλουέτα σου στο θέατρο σκιών
και παίρνω μαζί σου τα γράμματα της ουτοπίας
γιατί η οργή και ο θυμός ποτέ δεν κάνουν να ξαναγεννηθεί
ό,τι εξατμίζει η απληστία.
Ας σταματήσουμε με την κόψη του αίματος
την ντροπή του δράματος
σκοτεινιασμένος ο μεσουράνιος ήλιος
σεκάλπικα χρυσά νομίσματα.
Περνώντας τα χρόνια
δεν αντιληφθήκαμε ποτέ πως οι λύκοι
ήμασταν εμείς οι ίδιοι
το ζώο κάτω απ’ το φύλλωμα του δάσους
η γλώσσα ν’ αφήνει το σάλιο της να τρέχει.
Ο Κάιν στην πλήξη του απογεύματος
τα δάχτυλά του κι η μηχανή άρνησής τους.
Fragmento inútil del miedo
Vía láctea en su pecho sufriente
en afanosa lucha por desplazar su cuerpo al futuro
ilumina la noche.
En la dicha del viaje
abre su equipaje de sol
en lo suave del alba
y hace renacer lo verde del musgo.
Hiedra en la trama de los recuerdos
dime si el cuchillo llegó
al lugar donde nacen sus sueños
dime si el fragmento inútil del miedo
ya no le pesa más.
Άχρηστο θραύσμα του φόβου
Γαλαξίας στο βασανισμένο στήθος του
σ’ έναν επίμονο αγώνα να μετακινήσει το σώμα του στο μέλλον
φωτίζει τη νύχτα.
Στην ευδαιμονία του ταξιδιού
ανοίγει τις ηλιοαποσκευές του
στην απαλότητατης αυγής
και κάνει να ξαναγεννηθεί το πράσινο του βρύου.
Κισσέ στην πλοκή των αναμνήσεων
πες μου αν το μαχαίρι έφτασε
στο μέρος όπου γεννιούνται τα όνειρά του
πες μου αν το άχρηστο θραύσμα του φόβου
δεν τον βαραίνει πια.
Traducción de Agathi Dimitrouka
Agustín Benelli (Concepción-Chile). Poeta y comunicador: productor y conductor del programa de conversación en torno a la poesía en Radio Universidad de Concepción, Flashback. Sus poemas han sido publicados en periódicos, revistas y en diversas antologías nacionales e internacionales, así como en sitios web. Publica el 2017 Asomado a la Palabra y Organigrama del Deseo (Ediciones LAR Literatura Americana Reunida) Bajo éste último y único título, publicará toda su poesía en sucesivas ediciones. Autor de los encuentros Aproximación a la Educación Poética en América, creador y director del programa Educación Poética para Chile. Creador de los Festivales Internacionales de Poesía del Biobío (FIPBB) Creador de la plataforma internacional Poetic Education for the World.
ζ
Agathi Dimitrouka (n. 1958), albacea del poeta Nikos Gatsos, es autora griega de cuatro libros de poesía, ocho de literatura infantil, su biografía y de más de cien letras de canciones colaborando con compositores de la talla de Manos Hadjidakis, Mikis Theodorakis, Charles Lloyd y Zulfú Livaneli y con cantantes de la magnitud de Nana Mouskouri y María Farantouri. Ha traducido del inglés diez libros infantiles y un volumen de cuentos de Andersen y, del español, casi cincuenta libros, entre ellos obras de Cervantes, Federico García Lorca, Pablo Neruda, y recientemente de Armando Romero y Jorge Boccanera. Está preparando una voluminosa antología bajo el título Bolívar, eres bello como un griego (famoso verso del poeta surrealista griego Nikos Engonopoulos), en la que participan poetas de América Latina y El Caribe con poemas y textos de temática o referencias helénicas. Foto autor: Panos Giannakopoulos / periódico “O fileleftheros”, Chipre.
La composición que ilustra este paisaje de Abisinia fue realizada a partir de la fotografía «Princesa vestida de azul» del artista © Juan Sebastián
PRECIO AMAZON
PRECIO ARGERTINA 
