Héctor Cañón Hurtado
Compartimos cinco poemas del poeta colombiano Héctor Cañón Hurtado con traducción al armenio de Alice Ter-Ghevondian. Su último libro «Cuarteto elemental», obtuvo el Premio Internacional de Poesía Paralelo Cero 2018. Héctor Cañón Hurtado es poeta y comunicador social.
El camino de vuelta
Las ondas que dibuja la piedra
al caer en el agua
regresan desde las orillas
al corazón del hombre.
Todo lo que va y viene
es música nadando
a contracorriente.
El cuerpo no cambia
al agitar su reflejo en el río
ni la sombra se deshace
tras reposar en la noche.
La piedra del fondo sentencia
que todas las aguas viajeras
tienen un camino de vuelta.
ՎԵՐԱԴԱՐՁԻ ՃԱՆԱՊԱՐՀԸ
Ջուրն ընկնող քարի
գծած շրջանակները
մարդու սրտին են հասնում ափից։
Գնացող-եկող ցանկացած բանը
հոսանքին հակառակ
լողացող երաժշտություն է։
Գետում պատկերի ալեկոծումից
մարմինը չի փոխում
ոչ էլ գիշերվա հանգստից հետո
ստվերն է անհետանում։
Խորքն ընկած քարն իրականում փաստում է
որ բոլոր ճամփորդ ջրերը
վերադարձ ունեն։
Atrapar un puñado de aire
alienta más a escribir a la mano frustrada
que cerrarle los párpados a un cadáver.
Cambiarse de nombre es extravagancia
y escribir poemas una disculpa
para arribar tarde a la cita con la muerte.
Volar no es lo que hace libre al águila,
sino el hecho de que el testigo
no encuentre su rastro en el horizonte.
ՄԻ ԲՈՒՌ ՕԴ ԲՌՆԵԼ
Ավելի ոգևորիչ է գրել անփորձ ձեռքով
քան դիակի աչքերը փակել։
Անուն փոխելը ինքնահաճություն է
իսկ պոեմներ գրելը՝ մահվան հետ ժամադրությանը
ուշ հասնելու արդարացում։
Թռիչքը չէ որ արծվին ազատ է դարձնում
այլ ականատեսը
որ նրա հետքն անգամ չի տեսնում հորիզոնում։
Palomino¹
Los planetas
son peces del cielo.
Esta noche vinieron todos
porque sienten curiosidad
de mirar un mar en reposo.
Las olas siguen trabajando
y su música es luz en la costa.
Hace calor,
la ceiba reposa
y sus hojas están tan calladas
que oímos el pulso azul de los planetas
y los secretos que la orilla
guarda del agua.
ՊԱԼՈՄԻՆՈ
Մոլորակները
երկնային ձկներ են։
Այս գիշեր բոլորով հավաքվել են
ծովի նիրհը տեսնելու։
Ալեբախությունը հարատև է
ու ծովի ձայնը խինդ է պարգևում ափին։
Շոգ է
սեյբան² նիրհում է
տերևները համր այնքան
որ լսվում է մոլորակների կապույտ զարկերակը
ու ծովից թաքցված
գաղտնիքներն ափի։
Hojas en la corriente
Hay planetas flotando en el río,
hay un río hablando de prisa
como si estuviéramos muriendo
y un hombre soñando la corriente
de su reflejo en el cielo.
Hay hojas en la corriente del río.
Hay también un hombre
un río
y planetas en la corriente del hombre.
Hay un río soñando que es hombre
y un hombre flotando en la corriente.
ԳԵՏՈՎ ՍԱՀՈՂ ՏԵՐԵՎՆԵՐ
Մոլորակները սահում են գետով
որն այնքան արագ է հոսում
ասես մի մարդ մեռնելիս լիներ
ու երազում տեսներ
երկնքում սահող իր արտացոլանքը։
Տերևները սահում են գետով։
Կա մի մարդ
մի գետ
ու մարդու շուրջ սահող մոլորակներ։
Կա մի գետ որ երազում է թե մարդ է
ու մի մարդ հոսանքով սահող։
(«Լույսի ճամփորդություններ» ժողովածուից, 2015)
Karma
es bastante probable que todas las noches
de todos los días
cualquier hombre haya sentido como yo
en los campos sudorosos,
en las tenaces luces de la ciudad
asomándose al trayecto del avión,
en la húmeda fertilidad de lo imposible
y en ningún espacio que se pueda precisar,
esta potente tristeza,
esta vasta certeza de que vamos caminando hacia ningún lugar,
………………………………………………………………………..escúchame,
vengo de ver llorar a los padres
la muerte de sus hijos con falible anticipación,
vengo de ver al hermano esconderle un pedazo de pan a su hermano
en nombre del odio y del amor,
vengo muerto de la risa de la tumba
que guardaba tu nombre con dos fechas estúpidas entre un guión,
…………………………………..escúchame, Señor Amor,
vengo de ti mismo
a revelarte
que hoy todo tiene aliento de tu voz.
ԿԱՐՄԱ
Շատ հավանական է որ ամեն գիշեր
ամեն օր
որևէ մարդ ինձ նման զգացած լիներ
քրտնաթաթախ դաշտերում
քաղաքի համառ լույսերում
օդանավի հետագծում
ու ցանկացած անորոշ տարածքում
այս հզոր տրտմությունը,
այս խոր համոզմունքը
որ քայլում ենք դեպի ոչ մի տեղ,
լսի՛ր ինձ
ծնողներ եմ տեսել որ զավակների մահը
ողբում էին դեռ չպատահած,
տեսել եմ թե ինչպես
հանուն ատելության ու սիրո
եղբայրը եղբորից մի կտոր հաց է թաքցնում,
ծիծաղից մեռած գալիս եմ գերեզմանից
որի վրա քո տապանագիրն է
հիմար թվերով գծիկի երկու կողմից,
լսի՛ր ինձ, պարոն Սեր
քո անունից եմ գալիս քեզ հայտնելու
որ այսօր ամեն քո հնչյունը ունի։
El otro
si yo fuera el Otro, el que me habita,
si en verdad fuera quien raya todo esto,
al terminar el blanco
me montaría en la barca de la muerte y sonreiría,
si al otro día fuera, al volver a nacer,
un ojo sin cuerpo o el silencio,
navegaría por el alma de las almas
sobre un río siempre sin principio ni final.
ՈՒՐԻՇԸ
Եթե ես Ուրիշը լինեի, այն մեկը որ մեջս է ապրում,
եթե իրոք նա լինեի որ այս տողերն է գրում,
ավարտելուն պես
մահվան նավը կնստեի
ու կժպտայի,
եթե այդ մյուսի ծնվելուց,
նրա անմարմին աչքը լինեի կամ էլ լռությունը,
կնավարկեի ոգիների ոգով
սկիզբ ու վերջ չունեցող մի գետոով։
- Պալոմինո – գյուղաքաղաք Կոլումբիայում՝ Կարիբյան ծովի ափին։
- Սեյբա – բամբակածառ։
Héctor Cañón Hurtado nació en Bogotá, Colombia, en 1974. Poeta y comunicador. Ganó el Premio Internacional de Poesía Paralelo Cero 2018. Fue finalista del concurso de cuento El Brasil de los Sueños 2008. Al año siguiente ocupó el segundo puesto en el Concurso de Periodismo Ambiental de Conservación Internacional. Escribió los libros de crónica «En la intimidad de sus bibliotecas» y «Hazañas colombianas» de Editorial Norma y los poemarios «Los Viajes de la Luz» y «Cuarteto Elemental» de El Ángel Editor. Es coautor de la selección y el prólogo de «Si después de la guerra hay un día», antología de poesía colombiana sobre la violencia (Editorial Escarabajo 2020).
La composición que ilustra este post fue realizada a partir de un fragmento la obra Las veces que sean necesarias de la artista Camila López